Samochodem na Korfu

Budzik niemiłosiernie wyrwał mnie ze snu o 2:00 w nocy - jak zawsze, gdy ruszamy w długą trasę. Szybki prysznic, bagaże do samochodu, łyk kawy dla mnie, po kubku mleka dla chłopaków. Kanapki na drogę zrobiłam wieczorem, więc śniadanie zjemy już po drodze. Przed nami ok. 2200 km przez Słowację, Węgry, Serbię i Macedonię (jeździmy przede wszystkim płatnymi autostradami) - aż na grecką wyspę Korfu, dlatego najlepiej wyjechać jeszcze przed świtem. Dzieciaki i tak zaraz zasną i obudzą się pewnie dopiero, gdy będziemy mijać polską granicę, przesypiając piękny wschód słońca (w tym roku zastał nas wcale nie tak daleko od Warszawy, bo w okolicach Żyrardowa, wszak pod koniec czerwca, gdy rozpoczynaliśmy podróż, słońce wstaje dość wcześnie). Często dostaję pytania, jak chłopcy znoszą tak długą podróż. Doskonale sprawdza się samochodowe DVD oraz wszelkiego rodzaju zabawy skupiające dziecięcą uwagę choć na chwilę np. rozpoznawanie marek mijanych samochodów czy szukanie restauracji, w której moglibyśmy zatrzymać się na obiad.

To nie jest dystans, który można pokonać na raz, więc trasę jak zwykle (już czwarty raz ruszyliśmy autem na południe Europy) podzieliliśmy na trzy odcinki. Pierwszy zawsze jest najdłuższy i jakby nie planować, nocleg i tak wypadnie na Węgrzech. W zeszłym roku w drodze na Thassos zatrzymaliśmy się w Budakeszi, nieopodal Budapesztu. W tym roku postanowiliśmy pojechać 80 km dalej, bo bardzo chciałam zobaczyć Kecskemét o bajkowej architekturze. Zarezerwowaliśmy nocleg w miarę blisko centrum miasta, przez booking.com. Dotarliśmy na miejsce ok. 17:00 i od razu niemiła niespodzianka, bowiem okazało się, że nastąpiła zmiana miejsca noclegu. Nie dostaliśmy wcześniej żadnej informacji na ten temat, a nowe miejsce było dużo dalej od centrum. Byłam zła, jednak nowy apartament okazał się bardzo przyjemny, do dyspozycji mieliśmy własny domek z miejscem parkingowym. A po piętnastominutowym spacerze byliśmy już w centrum. Miało być zwiedzanie, a tymczasem okazało się, że w mieście trwa festyn winiarski. Mnóstwo było stoisk z lokalnymi winami, palinkami (Kecskemét słynie z produkcji tego trunku) i tokajami. Do tego węgierski street food w najlepszym wydaniu: langosze, sajtosze i moje ulubione kürtős kalács. Przepadliśmy! A o mieście i festynie opowiem następnym razem.

Wina i tak nie mogliśmy za dużo wypić, bo nazajutrz czekała nas dalsza droga, do Macedonii. Niestety w tym malowniczym kraju poza miejscowościami turystycznymi ciężko jest znaleźć jakiś fajny hotel czy motel. Zatrzymaliśmy się w hotelu niemal przy samej autostradzie, w miejscowości Negotino w pobliżu stanowiska archeologicznego w Stobi, które zwiedziliśmy z zeszłym roku. To był najcięższy dzień naszej podróży, więc zjedliśmy kolację i zwyczajnie padliśmy. Teraz żałuję, że mimo wszystko nie wykrzesaliśmy z siebie resztek sił i nie wybraliśmy się do miasteczka.

Kozy pasące się tuż przy autostradzie w Macedonii

Do granicy z Grecją (przejście graniczne Gevgelija - Evzoni) zostało już tylko ok. 80 km. Chcieliśmy dotrzeć tam jak najwcześniej mając cały czas w pamięci ubiegłoroczny przymusowy postój, który trwał chyba półtorej godziny. Tym razem na szczęście udało się przejechać bez problemów, ale gdy w drodze powrotnej przekraczaliśmy granicę w tym samym miejscu o podobnej godzinie, kolejka aut czekających na wjazd do Grecji była już prawie taka, jaką pamiętam sprzed roku, więc chyba po prostu mieliśmy szczęście.

Po przestawieniu zegarków o godzinę do przodu, dalej, prawie do samego portu w Igoumenitsy, jedzie się autostradą Egnatia Odos, o której tak pisał Dionisios Sturis w książce "Grecja. Gorzkie Pomarańcze": Nowoczesna, czteropasmowa nudna autostrada Egnatia Odos - duma co najmniej kilku greckich premierów i ministrów transportu. Jej budowa trwała dziewiętnaście lat i pochłonęła miliardy euro. Łączy Trację z Adriatykiem, a także główne miasta północnej Grecji, cztery najważniejsze porty, pięć lotnisk i strefy ekonomiczne.* Wcale nie jest nudna! Droga wije się malowniczo przez góry, prowadzi tunelami (niektóre mają po 2-3 km długości) i wiaduktami zawieszonymi nad dolinami. Wokół strzeliste szczyty, na zboczach których od czasu do czasu pojawiają się niewielkie wioski, a miasta majaczą gdzieś w oddali. W górach żyją niedźwiedzie, które mogą przechodzić przez autostradę. Niestety po drodze jest dość kiepska infrastruktura, jeśli chodzi o stacje benzynowe lub inną możliwość postoju, gdy z tylnego siedzenia nagle rozlega się: Mamo, siku!.

Autostradą wjeżdża się niemal do samego portu w Igoumenitsy, skąd odpływają promy na Korfu - do stolicy wyspy, miasta Korfu lub do położonego na południu wyspy Lefkimi. My płynęliśmy do stolicy. Koszt przewiezienia samochodu, dwóch osób dorosłych i dwójki dzieci (5 i 7 lat) to 70 euro w jedną stronę. Jeśli wykupi się od razu rejs powrotny na konkretny dzień to całkowity koszt w obie strony wyniesie 100 euro, więc chyba warto. Nie trzeba od razu wybierać konkretnej godziny powrotnego rejsu. Dostaje się voucher, który w kasie wymienia się na bilety pół godziny przed planowanym wypłynięciem.

Rejs trwa półtorej godziny. Korfu wita widokiem kamienic jakby przeniesionych tu z Wenecji, niemal wyrastających z wody, jachtów cumujących w niewielkim porcie i wodolotów zmierzających do brzegu. Widok tak mało grecki, że aż nierzeczywisty!

Do Kassiopi - miasteczka na północy wyspy, w którym mieliśmy zostać przez kolejne 13 dni, ze stolicy jest już tylko 36 km. To najbardziej górzysta część Korfu, więc droga raz wspina się, raz opada w dół i co chwilę zakręca, a przez otwarte okno wpada gorące powietrze. Cudownie znów być w Grecji!

Dziękuję Dorocie z bloga Sałatka po grecku za pomoc w wyborze miejscowości. Kassiopi okazało się strzałem w dziesiątkę. Dziękuję także Mai i Marcinowi, moim ulubionym travelkom, za mnóstwo pięknych zdjęć i cennych informacji praktycznych przed wyjazdem (także o biletach powrotnych na prom) oraz Ewie z bloga Daleko Niedaleko za miłe, choć krótkie, spotkanie. Zawsze powtarzam, że jak w podróż, to tylko z cudownymi polskimi blogerami podróżniczymi!

* D. Sturis "Grecja. Gorzkie Pomarańcze", wyd. Wydawnictwo W.A.B, 2013, str. 115

(foto: iza & pwz)