Gdy jechaliśmy na Thassos plan był taki, by codziennie plażować gdzie indziej i przy okazji zwiedzać rozmaile miejscowości. Kiedy jednak nazajutrz po przyjeździe poszliśmy na plażę, która była najbliżej miejsca, gdzie mieszkaliśmy w Limenarii, od razu się w niej zakochaliśmy. Nie tylko dlatego, że była piaszczysta (jedynie przy samym brzegu było trochę ostrych kamieni) i szeroka, ale także z powodu jej otoczenia. Plaża nie bez powodu nosi nazwę Metalia - leży bowiem w miejscu dawnej kopalni złóż metalowych, głównie ołowiu i srebra i otaczają ją dawne, niestety niszczejące budynki fabryczne. W górującym nad Limenarią pałacyku mieściły się pomieszczenia biurowe. Plaża oraz reszta budynków znajdują się w zatoce po drugiej stronie wzgórza, na którym stoi pałacyk. Aby tam dojść, trzeba przejść obok pałacyku oraz pomiędzy pozostałościami industrialnych zabudowań, które kontrastują ze złotym piaskiem, lazurowym morzem i trzcinowymi parasolami, nadając plaży niezwykły klimat.
O historii fabryki można dowiedzieć się z tablicy znajdującej się przy plaży. Na początku XX w. (1903 r. ) niemiecka firma górnicza Spiedel Pforzeheim uzyskała od rządu ottomańskiego pozwolenie na eksploatację złóż cynku, ołowiu i srebra na wyspie i wybudowała w Limenarii hutę. Na skalę przemysłową sposobem klasycznym (pod ziemią) i odkrywkowym (łącznie stosowano obie metody) wydobywano związek węglowy znany pod nazwą "Kalamines" (w języku polskim galman, galman węglanowy - jedna z dwóch najważniejszych rud cynku). Materiał ten, po posortowaniu i wzbogaceniu, był prażony w pionie i w poziomie tzw. metodą Oxlanda. Produktem finalnym były tlenek cynku i tlenek ołowiu, na które wówczas był duży popyt w metalurgii i przemyśle farmakologicznym, poszukiwane były także jako barwniki. Podczas wojen bałkańskich aktywność kopalni została wstrzymana (1913 r.), a po zakończeniu I wojny światowej kopalnie zostały znacjonalizowane przez Grecję. Wyspa Thassos znalazła się wówczas w granicach Grecji. W efekcie międzynarodowego konkursu (przetargu na wydobycie) na początku 1920 r., niemieckie przedsiębiorstwo Spiedel uzyskało prawa do eksploatacji kopalni i wraz z firmą belgijską Vielle Montagne połączyły się w (dosł.) siostrzane przedsiębiorstwo Societe Hellenique Metallurgique et Miniere. Niezwłocznie przystąpiły do eksploatacji wspomnianych wyżej metali na większą skalę, budując wspólne, nowoczesne instalacje produkcyjne oparte o system Waeltza, z obrotowymi piecami (do prażenia rudy) na plaży w Limenarii, w miejscu nazwanym przez lokalnych mieszkańców Metalia. W 1930 r. prace wydobywcze i metalurgiczne w Limenarii zostały wstrzymane. Powodem był światowy kryzys ekonomiczny i spadek cen metali. Na początku lat pięćdziesiątych sukcesor Vielle Montagne (spółka Apostolopoulou A.E. Schmidt Krupp) rozpoczęła wydobycie metodą odkrywkową rud żelaza na większym obszarze Koumarias i Koupanadas. Załadunek i transport odbywał się z plaży Metalia w Limenarii, a nabywcą była niemiecka firma górnicza Krupp. W 1962 r. na Thassos zakończyła się wszelka działalność górnicza. Głównym powodem było odkrycie bogatych i tańszych w eksploatacji złóż metali zawierających żelazo w Afryce i Ameryce Południowej.
 |
| Górnicza kapilczka pod wezwaniem Św. Barbary w okolicach "pałacyku" |
Kilka razy wybraliśmy się oczywiście na inne plaże m.in. do Potos i Aliki, jednak wszędzie było dużo bardziej tłoczno niż na Metalii, a plaże węższe z ciaśniej ustawionymi parasolami. Zdecydowanie to najładniejsza i najciekawsza plaża na całej wyspie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz